Het is niet de eerste keer dat ik dacht aan mijn eigen stelregel tijdens het wandelen “ hoe meer je weet, hoe meer je ziet, hoort, ervaart, ruikt, voelt.” Om mij heen een kakafonie van vogeltjes. Oh help, ik herken niks meer. Maar dat is natuurlijk niet waar. Koekoek (ha, ha) tjif-tjaf, fitis, staartmees, koolmees, grasmus, zwartkop haal ik er met behulp van mijn kijker wel uit. Ik ben nogal visueel ingesteld, herken nauwelijks geluiden. Gelukkig ben en heb ik wel een goede kijker.
Wat ik wel hoor is dat er veel verschillende vogels zingen. Daar word ik eerst moedeloos van. De braamstruiken 
staan inmiddels vol blad en dus zie je niet meer wie zich erin verschuilt. Idem met de wilgen, meidoorn en andere bomen. Te veel blijft voor mijn ogen verborgen. Wat hoor ik nou weer?
Dat doet weten natuurlijk ook, het roept steeds weer nieuwe vragen op. Je hoeft en kunt nooit alles weten, er komen altijd weer vervolgvragen. Daar kan je neerslachtig van worden óf juist nieuwsgierig, open voor nieuwe ervaringen. Er is nog zoveel te ontdekken, nog zoveel te ervaren, te leren.
Ook over jezelf. Hoe ervaar jij bv deze crisis? Verrast jouw reactie je? Of had je dat wel van jezelf verwacht? Gedraag je je nu anders dan normaal? En wat is normaal dan voor jou?
Ik wandel veel alleen en ervaar die momenten als bezinningstijd. (Afgezien natuurlijk van mijn niet aflatende nieuwsgierigheid om te weten wat ik zie, hoor, ervaar….). Welke kant ga ik op? Wil ik op gaan? Kan het weer worden zoals voorheen? En wil ik dat wel? Waar zitten nu mijn kansen? Welke draai wil ik maken?
Ik heb nog lang geen antwoorden. Ik kreeg de geur van vlierbloesem in mijn neus en dat deed me direct denken aan zonnige terrasjes, aan vrijheid. Geuren roepen herinneringen op, dat werkt bij mij meestal snel. Het was een signaal voor mij om ook gewoon te blijven genieten van de lente. Ik ervaar de kracht van de lentenatuur en dat laat zoveel mogelijkheden open.
