En daar zat ie dan midden op het pad hard te roepen om eten. Zijn moeder was druk met het verzamelen van rupsen en voerde hem. Wij wandelden op het pad en kwamen hem tegen. Geen enkele angst voor ons weerhield hem ervan hard te blijven piepen. Partner maakte deze foto en in plaats van weg te lopen kwam het pluizebolletje steeds dichter onze kant op. Moeder liet zich echter niet meer zien. Door ervaring wijs geworden?
Het raakte mij enorm dat kleine weerloze vogeltje dat daar zo vol vertrouwen in het leven rond hipte. Het was aandoenlijk om dat brede bekkie te zien opensperren met die grote gele rand ´hier moet het eten in!´. Het was op een colletje in een lariksbos in Zuid Frankrijk, vakantie dus. Het zijn deze onverwachte ontmoetingen die wandelen in de natuur tot een feest maken. Het zijn ook deze onverwachte ontmoetingen die van betekenis kunnen zijn voor zelfinzicht. Daarom dat coaching in de natuur zo wezenlijk anders is dan binnen.
Het jonge koolmeesje hield mij als het ware een spiegel voor: vertrouw op het leven en vraag wat je nodig hebt. Moeder gaf een hele andere boodschap af: oppassen, je weet maar nooit, vertrouw in ieder geval niet iedereen direct. Voor mijzelf heeft vooral de boodschap vraag wat je nodig hebt een voortdurende aansporing nodig. Het jonge meesje had daar geen enkele moeite mee. Hij had voortdurend piepend contact met zijn moeder en als ze in de buurt kwam was de gele rand voldoende om de insecten die ze verzameld had daarheen te brengen.
Ik krijg sterke associaties met marketing. Hoe blijf ik onder de aandacht en krijg ik voldoende voeding? Wat is mijn voortdurende contact met de bron die me moet voeden? En hoe blijf ik aandacht trekken, wat is mijn gele rand? Daar ga ik weer eens over nadenken.
Wat ben jij tegengekomen in de natuur dat je aan het denken heeft gezet?
